Het is zo ver, ik zet m'n laatste uren als twintiger, en God wat kijk ik er naar uit om 30 te worden!
't Is raar, ik weet het, maar ik heb de afgelopen 10 jaar zoveel mooie momenten gehad, grote veranderingen, ook enkele teleurstellingen, nieuwe mensen leren kennen en zoveel lessen geleerd, dat ik alleen maar kan uitkijken naar die 30.
Wat veranderde er allemaal in mijn twintiger jaren?
Het begon allemaal met de aankoop van ons huisje, als prille twintiger, de verbouwingen de miscalculaties bij het budget, de grote aanpassing ... En dat allemaal met een baby in huis, maar we overleefden het en konden aan een nieuwe stap beginnen.
Op werkgebied doolde ik wat rond, ik werkte bij de overheid maar dit was absoluut niet de job die ik graag deed. Ik wist wat ik wou, maar manlief zag dat niet zitten. Dus we stopten met werken bij de overheid, probeerden het als vertegenwoordiger en als uitzendconsulent maar niets werkte. Ik deed geen enkele job met m'n hart, en dat is wat ik nu zelf zo belangrijk vond.
Maart 2010 kwamen we er achter dan ik zwanger was, een verrassing, maar zo welkom. Het was even aanpassen, maar ik kwam op dat moment tot het besef dat ik moest zorgen dat ik een job kon doen die ik graag deed en die combineerbaar was met twee kinderen.
De malle molen werd in gang gezet, en 1 mei 2010 ging ik aan de slag als onthaalmoeder, de job die ik al zoveel jaren wou doen en waar manlief nu ook eindelijk vrede mee nam.
November 2010 werd ons leven verrijkt door de komst van Fleurtje, en ookal was het niet altijd makkelijk om een goed evenwicht te vinden, we genoten van ieder moment.
Januari 2012 nam ik de stap om als zelfstandig onthaalmoeder verder te gaan, iets wat 4 jaar later de beste beslissing ooit bleek te zijn. Maar ik zit nog vol dromen en ambities om mijn job uit te breiden, maar alles op z'n tijd!
Er kwamen de afgelopen 10 jaar ook heel wat nieuwe mensen in m'n leven, sommige bleven anderen verdwenen ook weer even snel als ze gekomen waren. Dat is niet erg, ze hebben toch voor altijd een plaatsje in m'n hart. Maar enkele mensen hebben wel een heel speciaal plaatsje veroverd, mijn meisjes, een super leuke bende waar we alles aan kwijt kunnen zonder veroordeeld te worden. Zo een mensen maken het leven echt bijzonder.
Fleurtje begon aan haar schoolcarriere, Geatan ging naar het lager, grote stappen toch die ook voor mij als mama behoorlijk ingrijpend waren. En ze hoorden bij onze twintiger jaren :)
Nu als dertiger ga ik 2 communicanten tegelijk hebben, ga ik Fleurtje zien starten in het lager en Geatan zal gaan puberen. Er komt dus nog heel wat stress mijn richting uit, maar ik heb een soort innerlijke rust gevonden waardoor ik er zeker van ben dat we het allemaal wel te boven komen.
3 jaar geleden ontdekte ik een nieuwe hobby, ik was zoekende naar mezelf, wist niet wat te doen en besloot mee te doen aan de naaihype omdat m'n mama dat ook al zoveel jaren doet. In het begin was het vooral frustrerend, het leek eindeloos lang te duren eer ik iets onder de knie had. Maar intussen zijn we drie jaar verder, ken ik al heel wat technische termen en durf ik anderen ook al eens te helpen bij problemen. En mijn creaties worden steeds meer naar m'n zin! Dus ik zet door, en vul voor m'n dertiger jaren mijn hobby aan met de ontdekking van de cameo, wat ongetwijfeld een meerwaarde zal worden.
En dan heb je nog m'n ventje, we hebben een lange weg afgelegd samen en het was niet altijd makkelijk. Er waren momenten van twijfel, frustratie en teleurstelling. Maar aan iedere dip werd gewerkt, we gaven niet op en we kwamen altijd tot de conclusie dat we teveel van elkaar hielden om de handdoek in de ring te gooien. Ik durf nu gerust zeggen dat we een sterk koppel zijn, we kennen elkaars zwakten en gebreken, maar we kunnen ons ook optrekken aan elkaar en elkaars sterke punten. We durven eerlijk zijn tegen elkaar, en kunnen open zijn over onze gevoelens. Uiteraard gaan we nog moeten werken aan onze relatie, dat hoort er nu eenmaal bij, maar ik kan met volle overtuiging zeggen dat ik enorm veel hou van m'n ventje. Hij verdient ook een pluim, want hij heeft al veel geduld moeten hebben met de wispelturige ik, maar ik verdien ook een pluim want ik heb al minstens evenveel geduld moeten hebben ;-)
Wat zou ik de komende 10 jaar graag zien gebeuren ? Een huwelijksaanzoek, zonder fout, want als dertiger kun je best nog een stevig feestje bouwen!
Je ziet, ik ben een gelukkige 29 jarige meid die morgen met open armen de 30 verwelkomt!
We gaan ons overigens helemaal optutten voor de gelegenheid: kapper, schminkster, schoolfeest en nadien een romantisch etentje. O ja, en een nieuw zelf GEKOCHT kleed, want dat is het enige dat ik in de komende 10 jaar hopeloos wil vinden, meer tijd ;-)
Bedankt aan wie er de laatste 10 jaar bij was, en ook aan wie er al 29 jaar bij geweest is, jullie zijn geweldig !!
Bedankt voor het lezen & tot een volgende keer !
Follow
